φεύγετ᾽, Ἀριστάρχειοι, ἐπ᾽ εὐρέα νῶτα θαλάσσης
Ἑλλάδα, τῆς ξουθῆς δειλότεροι κεμάδος,

γωνιοβόμβυκες μονοσύλλαβοι, οἷσι μέμηλε
τὸ σφὶν καὶ σφῶιν, καὶ τὸ μὶν ἠδὲ τό νίν.

τοῦθ᾽ ὑμῖν εἴη, δυσπέμφελοι: Ἡροδίκῳ δὲ
Ἑλλὰς ἀεὶ μίμνοι καὶ θεόπαις Βαβυλών.

— Paton edition